கோணங்கியின் மாந்திரீக உலகத்தினுள்

                               
   


      17.9.2017 வல்லினம் நிகழ்ச்சி முடிந்த மறுநாள் பாண்டியன் கோணங்கியை வீட்டுக்கு அழைத்து வந்திருந்தார்.
         பாண்டியன் காரிலிருந்து இறங்குவதற்கு முன்னர்  கோணங்கி நட்பு மிகுந்த புன்னகையோடு என்னைப் பார்த்தார். நான் இரு கைகளைக் கூப்பி வணங்கினேன் . அவரும் கைகளைக் கூப்பினார். அதிலிருந்தே  மனிதர்களை முதல் பார்வையில் நேசிக்கும் அப்பழுக்கற்ற தகவல் அனுப்பப் பட்டிருந்தது எனக்கு. காரில் இருந்து இறங்கியதும் கட்டிப் பிடித்துக் கொண்டார். அவருக்காக நான் தயார் செய்த தேநீரை கொண்டு வந்து மேசையில் வைத்தேன். கொஞ்சம் கூட சுணங்காமல் ‘தேநீரா?’ என்று மகிழ்ச்சி நிறைந்த மொழியோடு, அருந்த ஆரம்பித்தார். நான் தமிழகத்தில் தயார்  செய்யும் தேநீரின் சுவை குன்றாமல் செய்யப் பழகியவன். எனவே தேநீரே என் வரவேற்பு பானம்.

        என் வீட்டின் முன்புறத்தில் போடப்பட்டிருந்த பிரம்பு நாற்காலி சிறிய வட்ட மேசையைப் பார்த்து எழுதுவதற்கான மூட்  கிடைப்பதற்கு எழுத்தாளர் செய்த இந்த ஏற்பாடு பொருந்தும் என்று சொல்லி இருக்கிறார் பாண்டியனிடம். நான் பெரும்பாலும் அதில் அமர்ந்துதான் வாசிப்பேன். வெளிச்சம் உள்ள இடத்துக்கு இருக்கையை மாற்றியவாறே. இந்த கட்டுரையைக் கூட அதில் அமர்ந்துதான் எழுதிக் கொண்டிருக்கிறேன்.
         ‘ஒரு படம் எடுத்துக் கொள்ளலாம்’ என்றேன். அவர் அருகில் நின்று பாண்டியனை எடுக்கச் சொன்னேன். அவர்,’ இப்படி வேண்டாம் கைகளைக் பிடித்துக் கொண்டிருக்கும் போது எடுக்கட்டும்’,  என்றார். பின்னர் இன்னொரு பளிச்சிக்கு ஏதாவது,’ உரையாடுவது போல அமையட்டும் என்று, என்னானா எழுதியிருக்கீங்க, இப்போ என்ன எழுதிறீங்க?’ என்றார். நான் கேமாராவின் கண்கள் விழுந்துகொண்டிருப்பதை மறந்து பேசிக்கொண்டிருந்தேன். நான் அவரைச் சந்த்தித்து இரண்டொரு நிமிடத்தில் நடந்த அந்நியோன்யம் இது.

         பின்னர் காரில் புறப்படோம்.
          காரில் இராஜிந்திர சோழனின் ஆட்சி காலத்தில் இருந்த கல்வெட்டுகளையும் , அகழ்வாராய்ச்சி இருக்கும் பூஜாங் பல்லத்தாக்கு போகும் பாதை நெடுக்க பச்சை நிறத்தை மெய்மறந்து ரசித்தவேறே இருந்தார் . சிறு குழந்தையின் கொஞ்சமும் குறைந்துவிடாத  மின்னலிடும் ஆர்வமான சதா தேடும்   அவதானிப்புடன்.  எதை நோக்கினும் வியந்து விரியும் கண்கள் அவருக்கு.அவர் பார்வைக்குள் எப்போதும் ஒரு விநோதப் பறவை பறந்து கொண்டேயி ருந்தது.
         பூஜாங் பள்ளத்தாக்கை விட்டு வருவதற்கு முன்னாலேயே எனக்கு சரியான பசி எடுத்துக் கொண்டது. இனிப்பு நீருக்கு உடனே ஏதாவது சுவீட் இருந்தால் உடல் நடுக்கம் நிற்கும். அங்கே சிற்றங்காடிகள் அறவே இல்லை. நான் பாண்டியனின் கார் சாவியைக் கேட்டேன்.’ என் பையில் சுவீட் இருக்கு, பை பாக்கெட்டில் பாருங்கள்’ என்றார் கோணங்கி. நடுக்கம் ஆரம்பிக்கும் நிலை. பையில் கைவிட்டு எடுத்து வாயில் போட்ட சில நிமிடங்களில் சம நிலைக்கு வந்தேன்.
       வரலாற்று இடத்தைப் பார்த்துவிட்டு பீடோங் பயணம். அங்கே பாலமுருகன் காத்திருந்தார்.
         பீடோங் சிறிய பட்டணத்தில் இறங்கி சீன உணவுக்கடையில் மதிய உணவு. சீன உணவுத் தேர்வு கோணங்கியுடையது. காட்டுப் பன்றி, சிஸ்லிங் தௌபூ, கங்கோங் கீரை, மீன் தோம்யாம்,. அவர்க்கு முற்றிலும் புதிய உணவு. விரும்பி விரும்பி சாப்பிட்டார். பிரம்மாதம்.. பிரம்மாதம் என்று சொல்லிக் கொண்டே. ஒரு கருப்பு பீருக்கு பன்றி இறைச்சி அவருக்கு மிகுந்த சுவையூட்டிக் கொண்டிருக்கலாம். லேசான போதையில் அவர் இன்னொரு மீன் தோம்யாம் கேட்டார். புதியதாய்ப் பார்க்கும், பழகும், உண்ணும் எல்லாமே அவருக்கு  பேரின்பம் அளிக்கக் கூடியவை. நல்லாருக்கா என்று நாம் அவரைக் கேட்க வேண்டியதில்லை.  ஆமோதிக்கும் பாணியில் சதா தலையை ஆட்டிக்கொண்டே சுவைத்து உண்டார். கருப்பு பீர் சாதாரண பீரைவிட சற்று அல்கோஹோல் கூடியது. வெயில் வேளையில் அது தன் வேலையைக் காட்டிவிடும்.  ‘அண்ணே நீங்களும் ஊத்திக்குங்கோ என்றார்” .உவப்பான அருகாமையோடு அருந்துவதில்தான் மதுவின் சுவை அலாதியாகும்.ஆனால் நானும் அவரும் சேர்ந்து ஒரு பெரிய புட்டியை முடிந்திருந்தோம். ஒரு லிட்டர்.  தூக்கல் மிதமாகத்தான் இருந்தது. பாண்டியனுக்கு அவரின் உடல் மொழி அதீத மகிழ்ச்சியை அளித்திருக்க வேண்டும். முகம் நிறைந்த மலர்ச்சி.
       “என் மவளுக்குக் கல்யாணம். 16 வகை செட்டி நாட்டுச் சமையல்” என்றார். நீங்கள் செட்டியாரா என்றேன். இல்லை நான் கீழ் வகுப்பைச் சார்ந்தவன். கல்யாணச் சாப்பாடு மட்டும்தான் செட்டிநாடு” என்றார்.
       “ஈப்போ நிகழ்ச்சிக்கு சட்டை வேணும்.ரெண்டுதான் கொண்டாந்தேன்,” என்றார்`
        அவர் சைசுக்கு சட்டை என் அலமாரியில் தேடினேன். இரண்டொன்று தேரும் என்று நினைத்தேன். போட்டுப் பார்த்து ‘சேராதுண்ணே’ என்றார். தொடக்கத்திலுருந்தே நான் அண்ணனாகிப் போனேன் அவருக்கு.  இப்போது எனக்கு இரண்டு தம்பிகள். பாண்டியன் என் வீட்டு அருகில் இருக்கும் கடைக்கு அவருக்கான சைசில் சட்டையைத் தேடி ஓடினார். கிடைக்கவில்லை. அதைப் பெரிது படுத்தவில்லை. உடையை மாற்றறிக்கொள்வதிலோ, முகத்தைக் கழுவிக்கொள்வதிலோ அவருக்கு ஆர்வமில்லை. நான் நானாக இருப்பேன் என்பது போன்ற அலட்டலில்லாத மனநிலை.
         அடுத்து தைப்பிங்குக்கு ஓர் இலக்கியச் சந்திப்புக்குப் போகவேண்டும். நான் பயணத்தின்போது ஒரு அரை டின் பீரை நீட்டினேன். ‘ மனச புரிந்து நடக்கும் அண்ணா நீங்க, என்று சொல்லிக் கொண்டே வாங்கி வைத்துக் கொண்டார். “நெருக்கத்தில் போய்ச் சாப்பிடுங்க. மலேசிய வெகுசன இலக்கியத்தைச் சாட ஏதுவாக இருக்கும்,” என்றார் பாண்டியன்.
        15 பேர் கூடியிருந்தார்கள். வாணிஜெயம் ஏற்பாடு. நிகழ்ச்சியில் பேச்சு சுவாரஸ்யமாய் இல்லை. அவர் மேடைப் பேச்சாளர் இல்லை. 15 நிமிடத்தில் முடித்துக் கொண்டு திரும்பிவிட்டோம்.ஆனால் அதே மேடையில்    சுப்ர பாரதி மணியமும் இருந்ததுததான் முக நூலில் சூடான விவாதத்தை தொடக்கிவிட்டிருந்தது. தீவிரமும் வெகுசனமும் ஒரே மேடையில் இருந்தது சிலருக்கு ஒவ்வாமையை உண்டாக்கிவிட்டிருந்தது. ‘வுடு எல்லாம் எலக்கியம் தானே’ என்று மலேசிய வெகுசன பெரும்பான்மை அந்த விவாதத்தைப் புறந்தள்ளியது.

            தைப்பிங்கிலிருந்து திரும்பும் போது கூலிம் நெடுஞ்சாலையை மழை நனைத்துக் கொண்டிருந்தது. கார் விளக்கு வெளிச்சத் தீற்றலில் பளபளத்துக் கொண்டிருந்தது. மென்மையான இருள். அந்தி வேளையில், மழையும் பொழியும் பொழுதில் சாம்பல் திரையிட்டு மூடிக்கொள்ளத் தொடங்கியிருந்தது. கோணங்கி பையிலிருந்து இரண்டு அழைப்புக் கார்டை எடுத்தார். “தோ பாத்திங்களா மழை பெய்யுது, மெல்ல பச்சை மறையுது, பாலம் வருது, இந்த சில்லிட்ட தருணத்தில்தான், என் மகள் கல்யாணத்துக்கு அழைப்பு கொடுக்க சரியான நேரம்,”  என்று சொல்லிக் கொண்டே எனக்கும் பாலமுருகனுக்கும் இரண்டு அழைப்பை பெயரெழுதிக் கொடுத்தார். என் அழைப்பில் ‘அண்ணாவுக்கு’ என்று எழுதியிருந்தது. மணப் பத்திரிகை கொடுப்பதற்கு அவர் பார்த்த நாள் நேரம் நான் அனுபவித்த விநோத உணர்வை சொல்லத் தெரியவில்லை. கோணங்கியின் கவித்துவ மன எழுச்சியின் தருணம் அதுவென நினைக்கிறேன். தனக்கு மட்டுமே புலனாகும் ஆழமான குறியீட்டு மொழியை உள்வாங்கிக்கொள்ள என்னைப் போன்ற சராசரிகள்  அவருடைய மாந்திரீக உலகத்துக்குள் நுழைந்தே தீரவேண்டும். அதன் எல்லாத் திசைகளும் இப்போது அடைத்தே கிடக்கிறது!
       

  அவரை சுவாமி ஆஸ்ரமத்தில் விட்டு விட்டு வீட்டை அடையும் வரை, எனக்குள் கோணங்கி  விடாப் பிடியாய்க் குடியிருந்துவிட்டுத்தான் போனார்.